„Pod Mocnym Aniołem”

Z ogromną ciekawością czekałem na możliwość obejrzenia tego filmu bo to przecież sam Smarzowski, a i temat intrygujący. Niestety, z seansu wychodzi się z uczuciem niedosytu. Z komentarzy wygłaszanych bezpośrednio po seansie łatwo można było wywnioskować, że nie tylko ja miałem takie odczucia bo po tym reżyserze można było spodziewać się więcej. Ale do rzeczy. Obraz alkoholizmu i alkoholików – jak zwykle u tego reżysera – mocny i wyrazisty, świetnie zagrany przez dobrze dobranych, charakterystycznych aktorów, ale moim zdaniem obraz niepełny i nie do końca prawdziwy. Zwłaszcza w części dotyczącej szpitalnego leczenia pijaków. Akcja opiera się na losach uznanego w literackim świecie pisarza (w tej roli Robert Więckiewicz), który pijąc coraz częściej i więcej, stacza się aż na samo dno alkoholowego rynsztoka. Wprawdzie co jakiś czas trafia na szpitalny oddział dla ludzi z alkoholową chorobą, ale prowadzona tam terapia nie przynosi w jego przypadku pozytywnych rezultatów i alkohol ciągle okazuje się silniejszy. Nawet od miłości do młodej dziewczyny. Sam szpital i terapia alkoholików są przerysowane i nie całkiem realne. Ale być może jest to zabieg celowy, bo dzięki snutym podczas terapeutycznych seansów opowieściom, poznajemy smutne, gorzkie, a czasem tragiczne skutki alkoholizmu. Że jest on (ten alkoholizm) traktowany u nas ciągle dość pobłażliwie, świadczył chóralny śmiech widzów podczas niektórych pijackich scen. Świadczyły też – może jeszcze dobitniej – komentarze dwóch, najwyraźniej podpitych jegomości, którzy bez łyknięcia sobie czegoś mocniejszego, filmu obejrzeć nie mieli widocznie odwagi. Mimo, iż „Pod Mocnym Aniołem” najlepszym filmem Wojtka Smarzowskiego nie jest, warto jednak iść na niego, pokazuje bowiem w dość drastyczny i na długo zapadający w świadomość sposób, co z człowiekiem (każdym!) może zrobić wódka.

—

JW